Οι λησμονημένοι φίλοι μας
Ἐκ φύσεως ὁ ἄνθρωπος διακατέχεται ἀπό τήν ἀνάγκη ἐπικοινωνίας μέ τούς συνανθρώπους του. Καί ὅλοι ξεχωρίζουμε κάποιους στό περιβάλλον μας, μέ τούς ὁποίους συνδεόμαστε στενώτερα. Ἔτσι, ὅλοι ἔχουμε φίλους, τούς ὁποίους ἐμπιστευόμαστε καί στούς ὁποίους συχνά στηριζόμαστε. Στήν περίπτωσι αὐτή ἡ φιλία γίνεται δεσμός ἱερός καί ὁ φίλος ἀληθινός ἀδελφός. Τέτοιες φιλίες χαρακτηρίζονται γνήσιες, γιατί εἶναι ἀπαλλαγμένες ἀπό τό στοιχεῖο τοῦ συμφέροντος καί τῆς ἰδιοτελείας. Καί εἶναι εὐτύχημα, τό ὅτι μποροῦμε νά ἀνατρέχουμε σέ παραδείγματα ἀληθινῆς φιλίας ὅλων τῶν ἐποχῶν. Ἀπό τήν ἀρχαιότητα π.χ. μποροῦμε νά θυμηθοῦμε τόν Δάμωνα καί τόν Φιντία, ἀπό τήν Π. Διαθήκη τόν Ἰωνάθαν μέ τόν Δαβίδ, ἀπό τήν Κ. Διαθήκη τόν Φίλιππο καί τόν Ναθαναήλ, ἀπό τήν ἐκκλησιαστική μας ζωή καί ἱστορία τόν Μ. Βασίλειο μέ τόν ὁμόψυχό του Γρηγόριο τόν Θεολόγο, γιά νά περιορισθοῦμε σ’ αὐτά. Γιά τέτοιες φιλίες ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ μᾶς συμβουλεύει: «εἰς πάντα καιρόν φίλος ὑπαρχέτω σοι» (Παροιμ. ιζ΄ 17). Διότι, βεβαίως, ἡ παρουσία φίλου δίπλα μας, μᾶς παρέχει ἕνα αἴσθημα ἀσφαλείας καί σιγουριᾶς, ἰδιαίτερα στά δύσκολα τοῦ βίου μας, ἀφοῦ ὁ πόνος πού μοιράζεται γίνεται μισός καί ἡ χαρά διπλασιάζεται.
Ὑπάρχουν, ὅμως, καί φιλίες πού δέν ἀντέχουν στόν χρόνο. Φιλίες καί φίλοι, πού ὅταν δοκιμάζωνται, ἀποδεικνύονται ἀσταθεῖς καί κίβδηλοι. Τέτοιοι φιλικοί δεσμοί διαλύονται καθημερινά καί ἡ ἀγάπη μεταβάλλεται σέ μῖσος καί ἐχθρότητα. Λυπηρό μέν, ἀλλά ἀνθρώπινο. Γιατί στά ἀνθρώπινα πράγματα δέν ὑπάρχει τελειότης.
Στήν ἐγωϊστική ἐποχή μας, ὅπου ὁ καθένας περιορίζει τό ἐνδιαφέρον του καί τήν φροντίδα του στόν ἑαυτό του ἤ στό ἄμεσο μόνο περιβάλλον του, ἔχουμε πολλά παραδείγματα ἰδιοτελοῦς φιλίας. Γιά τέτοιες φιλίες ὁ λαός μας θυμόσοφα ἀποφαίνεται: «Ζεῖ (ζέει=βράζει) χύτρα, ζῇ φιλία», ὑπονοώντας τόν συμφεροντολογικό χαρακτῆρα τους.
Ὡστόσο, δέν πρέπει νά ἀπογοητευόμαστε ἀπό τό ἄστατο τῆς ἀνθρωπίνης φιλίας, διότι ἔχουμε καί ἀοράτους φίλους σταθερούς, δυνατούς, ἀνιδιοτελεῖς, οἱ ὁποῖοι σπεύδουν σέ βοήθειά μας σέ κάθε κίνδυνο, ὁρατό ἤ ἀόρατο, σέ κάθε πρόβλημά μας. Εἶναι οἱ ἅγιοι Ἄγγελοι. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἐμεῖς ἐπιζητοῦμε τήν ἀνθρώπινη παρουσία πού εἶναι ὁρατή, διότι ἀναγνωρίζουμε καί παραδεχόμαστε ὅ,τι ἀντιλαμβάνονται οἱ αἰσθήσεις μας. Ὅμως ἡ παρουσία τῶν Ἀγγέλων στήν ζωή μας δέν εἶναι αἰσθητή. Ἔτσι, ἐνῶ στήν παιδική μας ἡλικία πιστεύουμε στήν ὕπαρξί τους καί στήν συμπαράστασί τους, μεγαλώνοντας ἐμπιστευόμαστε στόν ἑαυτό μας καί ἀποδίδουμε σέ συμπτώσεις τήν ὑπέρβασι κάποιου κινδύνου κ.λπ. Γι’ αὐτό, μέ τόν καιρό οἱ οὐράνιοι φίλοι μας περιπίπτουν στήν λήθη καί συχνά ἀμφισβητεῖται ἡ ὕπαρξίς τους. Καί ὅμως, ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μᾶς ἐβεβαίωσε γιά τήν παρουσία τους, ὅταν «ἔστησε παιδίον» μεταξύ τῶν μαθητῶν καί τούς ἐπέστησε τήν προσοχή στό νά μή καταφρονοῦν «ἑνός τῶν μικρῶν τούτων· λέγω γάρ ὑμῖν ὅτι οἱ ἄγγελοι αὐτῶν ἐν οὐρανοῖς διά παντός βλέπουσι τό πρόσωπον τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς» (Ματθ. ικ΄ 10). Καί ἑρμηνεύει ὁ Θεοφύλακτος Βουλγαρίας, ὅπως βεβαιώνουν καί ἄλλοι Πατέρες, πώς ἐκεῖνοι «ὅπου φαίνονται παρά μικροί… Ἀγγέλους ἔχουν φύλακας ὅπου δέν τούς ἀφήνουν νά βλαφθοῦν ἀπό τούς δαίμονας· διότι κάθε ἕνας ἀπό τούς πιστούς, μάλιστα δέ καί πάντες ἄνθρωποι, Ἀγγέλους ἔχομεν· οἱ δέ Ἄγγελοι ἐκείνων ὅπου εἶναι μικροί καί ταπεινοί διά τόν Χριστόν, τοσοῦτον εἶναι φιλιωμένοι μέ τόν Θεόν, ὅπου διά παντός βλέπουν τό πρόσωπον αὐτοῦ» (εἰς τό Ματθ. τόμος Α΄, σελ. 134). Ἄλλωστε, ὁλόκληρη ἡ Ἁγία Γραφή διασώζει πολλές ἀγγελικές φανερώσεις καί ἐπεμβάσεις στήν ζωή τῶν πιστῶν καί τῆς Ἐκκλησίας. Ἀλλά καί αὐτές τίς ἱερές διηγήσεις δέν τίς προσέχουμε, ἴσως διότι ἀπέχουν χρονικά ἀπό τήν ἐποχή μας. Γι’ αὐτό κέντρισε τήν προσοχή μας μιά σύγχρονη, σχετική μέ τό θέμα μας μαρτυρία, καταγεγραμμένη στό Διαδίκτυο, μέ τόν τίτλο «Πάντα κάποιος σέ συνοδεύει!!». Περίπτωσι πού θά μποροῦσε νά λογισθῆ ὡς σύγχρονο θαῦμα, πού ἀποδεικνύει τήν παρουσία καί τήν προστασία τῶν οὐρανίων φίλων μας.
«Ἕνα κορίτσι, ἡ Ντάνη, ἐπέστρεφε στό σπίτι της ἀπό ἐπίσκεψι σέ φίλη της. Εἶχε νυχτώσει, μά δέν φοβόταν, μιά καί τό σπίτι της δέν ἦταν μακρυά. Προχωρώντας, ἀντιλήφθηκε ἕναν ἄνδρα νά στέκεται στό τέρμα τῆς διαδρομῆς, λές καί τήν περίμενε. Ἡ Ντάνη ἀνησύχησε καί ἄρχισε νά προσεύχεται, ζητώντας προστασία ἀπό τόν Θεό. Ἔνοιωσε ἀμέσως μιά σιγουριά, σάν κάποιος νά περπατοῦσε φιλικά δίπλα της. Ὅταν ἔφθασε στό τέλος τοῦ δρόμου, πέρασε ἀκριβῶς δίπλα ἀπό τόν ὕποπτο ἄνδρα καί ἔφθασε ἀσφαλής στό σπίτι της. Τήν ἑπομένη ἡμέρα διάβασε στήν ἐφημερίδα ὅτι «ἕνα νεαρό κορίτσι ἔπεσε θῦμα βιασμοῦ, καθώς περνοῦσε ἀπό τό ἴδιο δρομάκι, μόλις 20 λεπτά τῆς ὥρας ἀργότερα ἀπ’ αὐτήν. Συγκλονισμένη ἀπό τήν τραγωδία καί τό γεγονός ὅτι μποροῦσε νά εἶναι ἡ ἴδια θῦμα τοῦ βιασμοῦ, ἄρχισε νά κλαίη, εὐχαριστώντας τόν Κύριο» γιά τήν προστασία Του. Ἐπιθυμώντας νά βοηθήση τήν ἄτυχη κοπέλλα, πῆγε στήν Ἀστυνομία, σκεπτομένη πώς θά μποροῦσε νά ἀναγνωρίση τόν βιαστή. Διηγήθηκε ἐκεῖ τήν περίπτωσί της καί ὁ ἐπικεφαλῆς τῆς ἔδειξε διάφορες φωτογραφίες ὑπόπτων, μεταξύ τῶν ὁποίων ἀνεγνώρισε χωρίς δυσκολία καί ὑπέδειξε τόν ἄνδρα πού εἶχε δῆ στό δρομάκι. Ὅταν εἰπώθηκε στόν βιαστή πῶς εἶχε ἐπισημανθῆ, «ἐκεῖνος ἔσκυψε τό κεφάλι καί παραδέχθηκε τήν ἐνοχή του. Ὁ ἀστυνομικός εὐχαρίστησε τήν Ντάνη γιά τήν γενναιότητά της καί τήν ρώτησε ἄν μποροῦσε νά κάνη κάτι γι’ αὐτήν. Αὐτή ζήτησε νά ρωτήσουν τόν ἄνδρα ἕνα πρᾶγμα: Ἦταν περίεργη κι’ ἤθελε νά μάθη, γιατί δέν εἶχε ἐπιτεθῆ στήν ἴδια; Ὅταν τόν ρώτησε ὁ ἀστυνομικός, αὐτός ἀπάντησε: Ἐπειδή δέν ἦταν μόνη, εἶχε δυό ψηλούς ἄνδρες πού περπατοῦσαν πλάϊ της». Καί ἐπιλέγει ἡ πληροφορία: Εἴτε τό πιστεύετε εἴτε ὄχι, δέν εἴμαστε μόνοι. Οἱ Ἄγγελοι μᾶς προστατεύουν κάθε στιγμή!».
Ἐπειδή ὅμως ἡ ἐγκυρότης τῶν καταγραφῶν τοῦ Διαδικτύου θά μποροῦσε νά ἀμφισβητηθῆ, θά παραθέσουμε ἕνα περιστατικό ἀπό τήν ἱεραποστολική ἐργασία τοῦ ἱεραποστόλου τῆς Ἀλάσκας, Μητροπολίτου Ἰννοκεντίου Βενιαμίνωφ (1797-1879), στό ὁμώνυμο βιβλίο (Ἀθῆναι 1976, σέ μετάφρασι Ἀργυρῶς Α. Παπαστεργίου, σ. 15-16). Τό περιστατικό ἀναφέρει ὁ ἴδιος ὁ ἱεραπόστολος, ἔγγαμος ἱερεύς τότε, μέ τό ὄνομα π. Ἰωάννης, σέ ἀναφορά πρός τόν προϊστάμενό του Ἱεράρχη, τόν Ἀρχιεπίσκοπο τοῦ Ἰρκούτσκ Μιχαήλ: «Ἀφοῦ ἔμεινα στή νῆσο Οὐναλάσκα τέσσερα χρόνια, ἄρχισα νά ἐπισκέπτωμαι τούς Ἀλεουτιανούς στή νῆσο Ἄκουν… Τήν πρώτη φορά πού τούς ἐπισκέφθηκα, καθώς πλησίαζα στό νησί, εἶδα ὅτι ὅλοι ἐστέκοντο ἐκστατικοί κατά μῆκος τῆς ἀκτῆς, σάν νά εἶχαν συγκεντρωθῆ γιά κάποια ἱεροπρεπῆ περίστασι καί ὅταν ἀποβιβάσθηκα στήν παραλία ἔτρεξαν κοντά μου καί ἔδειχναν πολύ εὐχαριστημένοι πού μέ ἔβλεπαν». Ὅταν ζήτησε ἐξηγήσεις γι’ αὐτό, ἐκεῖνοι ἀπάντησαν πώς αὐτό συνέβαινε, ἐπειδή γνώριζαν τόν ἐρχομό του. Τοῦ ἐξήγησαν πώς τούς εἶχε μιλήσει ἕνας συμπατριώτης τους, ὁ Σμιρενίκωφ, καί ὁ π. Ἰωάννης ζήτησε νά τόν δῆ. Ἐκεῖνος παρουσιάσθηκε μόνος του μπροστά του. «Γνωρίζω, εἶπε, ὅτι ὁ π. Ἰωάννης μέ ζητεῖ καί ἦλθα νά τόν δῶ». Ἀπό τήν συζήτησι ἀποκαλύφθηκε ὅτι ὁ Ἀλεουτιανός αὐτός, ἄν καί ἀγράμματος, γνώριζε προσευχές καί τό εὐαγγέλιο καί ὅτι δυό φίλοι του τοῦ εἶχαν μιλήσει γιά τήν ἄφιξι τοῦ ἱεραποστόλου. Κι’ ὅταν ὁ π. Ἰωάννης ζήτησε σχετικές πληροφορίες, «ὁ γέρος εἶπε: Λευκοί ἄνθρωποι. Μένουν στά βουνά, ὄχι μακρυά ἀπό δῶ καί μέ ἐπισκέπτονται κάθε μέρα». «Ἡ περιγραφή ὅμως τοῦ ἑνός ἀπό αὐτούς, ἦταν ἐντελῶς ἴδια μέ τήν συνήθη ἀπεικόνισι τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ: ἐνδεδυμένος μέ λευκά ἐνδύματα καί περιβεβλημένος μέ λευκή ἐσάρπα στόν ὦμο». Ὁ Σμιρενίκωφ συνέχισε λέγοντας ὅτι οἱ δύο φίλοι του ἐμφανίσθηκαν σ’ αὐτόν λίγο μετά τό βάπτισμά του. Ὁ π. Ἰωάννης ρώτησε, ποῦ μποροῦσε νά τούς συναντήση καί ὁ γερο-Ἀλεουτιανός ὑποσχέθηκε νά τούς ρωτήση. Λίγες μέρες ἀργότερα ἀπήντησε ὅτι, ἄν καί εἶχαν συγκατατεθῆ νά τόν δεχθοῦν, εἶχαν προσθέσει: «Γιατί θέλει νά μᾶς δῆ, ἀφοῦ σᾶς διδάσκει ὅ,τι ἀκριβῶς καί ’μεῖς;». Καί συνεχίζει ὁ π. Ἰωάννης: «Τότε κάτι ἀνεξήγητο συνέβη μέσα μου: Τί θά γίνη, σκέφθηκα, ἄν πραγματικά δῶ αὐτούς τούς ἀγγέλους; Καί κρίνοντας τόν ἑαυτό μου ἀνάξιο, ἀποφάσισα νά μήν πάω».
Νά, λοιπόν, πού πραγματικά ἡ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ μᾶς χάρισε ἀΰλους ἱπταμένους φίλους, πού μᾶς συντροφεύουν στίς κακοτοπιές καί σπεύδουν σέ βοήθειά μας ὅταν τούς ἐπικαλούμεθα. Γι’ αὐτό ἡ Ἐκκλησία μας θέτει στήν φιλάγια διάθεσί μας προσευχές, γιά τίς καθημερινές μας ἐπικλήσεις, ἀλλά καί γιά τά τέλη μας, ὥστε νά μή ἀντικρύση ἡ ψυχή μας «τήν ζοφεράν ὄψιν τῶν σκοτεινῶν δαιμόνων», ἀλλά νά τήν παραλάβουν οἱ ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ: «ἀλλά παραλαβέτωσαν αὐτήν ἄγγελοί σου φαιδροί καί φωτεινοί».
Ἄς θυμόμαστε, ἑπομένως, αὐτούς τούς ἀοράτους φίλους μας καί ἄς καλλιεργοῦμε στενή καί θερμή τήν σχέσι μας μαζί τους, ὥστε νά εἶναι πάντα κοντά μας «βοηθοί ἡμῖν πᾶσιν εὐμενέστατοι», αὐτοί, οἱ τόσο λησμονημένοι φίλοι μας.
Πηγή: Περιοδικό «ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ», τεῦχος 453, Νοέμβριος 2010.
Ἐκ φύσεως ὁ ἄνθρωπος διακατέχεται ἀπό τήν ἀνάγκη ἐπικοινωνίας μέ τούς συνανθρώπους του. Καί ὅλοι ξεχωρίζουμε κάποιους στό περιβάλλον μας, μέ τούς ὁποίους συνδεόμαστε στενώτερα. Ἔτσι, ὅλοι ἔχουμε φίλους, τούς ὁποίους ἐμπιστευόμαστε καί στούς ὁποίους συχνά στηριζόμαστε. Στήν περίπτωσι αὐτή ἡ φιλία γίνεται δεσμός ἱερός καί ὁ φίλος ἀληθινός ἀδελφός. Τέτοιες φιλίες χαρακτηρίζονται γνήσιες, γιατί εἶναι ἀπαλλαγμένες ἀπό τό στοιχεῖο τοῦ συμφέροντος καί τῆς ἰδιοτελείας. Καί εἶναι εὐτύχημα, τό ὅτι μποροῦμε νά ἀνατρέχουμε σέ παραδείγματα ἀληθινῆς φιλίας ὅλων τῶν ἐποχῶν. Ἀπό τήν ἀρχαιότητα π.χ. μποροῦμε νά θυμηθοῦμε τόν Δάμωνα καί τόν Φιντία, ἀπό τήν Π. Διαθήκη τόν Ἰωνάθαν μέ τόν Δαβίδ, ἀπό τήν Κ. Διαθήκη τόν Φίλιππο καί τόν Ναθαναήλ, ἀπό τήν ἐκκλησιαστική μας ζωή καί ἱστορία τόν Μ. Βασίλειο μέ τόν ὁμόψυχό του Γρηγόριο τόν Θεολόγο, γιά νά περιορισθοῦμε σ’ αὐτά. Γιά τέτοιες φιλίες ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ μᾶς συμβουλεύει: «εἰς πάντα καιρόν φίλος ὑπαρχέτω σοι» (Παροιμ. ιζ΄ 17). Διότι, βεβαίως, ἡ παρουσία φίλου δίπλα μας, μᾶς παρέχει ἕνα αἴσθημα ἀσφαλείας καί σιγουριᾶς, ἰδιαίτερα στά δύσκολα τοῦ βίου μας, ἀφοῦ ὁ πόνος πού μοιράζεται γίνεται μισός καί ἡ χαρά διπλασιάζεται.
Ὑπάρχουν, ὅμως, καί φιλίες πού δέν ἀντέχουν στόν χρόνο. Φιλίες καί φίλοι, πού ὅταν δοκιμάζωνται, ἀποδεικνύονται ἀσταθεῖς καί κίβδηλοι. Τέτοιοι φιλικοί δεσμοί διαλύονται καθημερινά καί ἡ ἀγάπη μεταβάλλεται σέ μῖσος καί ἐχθρότητα. Λυπηρό μέν, ἀλλά ἀνθρώπινο. Γιατί στά ἀνθρώπινα πράγματα δέν ὑπάρχει τελειότης.
Στήν ἐγωϊστική ἐποχή μας, ὅπου ὁ καθένας περιορίζει τό ἐνδιαφέρον του καί τήν φροντίδα του στόν ἑαυτό του ἤ στό ἄμεσο μόνο περιβάλλον του, ἔχουμε πολλά παραδείγματα ἰδιοτελοῦς φιλίας. Γιά τέτοιες φιλίες ὁ λαός μας θυμόσοφα ἀποφαίνεται: «Ζεῖ (ζέει=βράζει) χύτρα, ζῇ φιλία», ὑπονοώντας τόν συμφεροντολογικό χαρακτῆρα τους.
Ὡστόσο, δέν πρέπει νά ἀπογοητευόμαστε ἀπό τό ἄστατο τῆς ἀνθρωπίνης φιλίας, διότι ἔχουμε καί ἀοράτους φίλους σταθερούς, δυνατούς, ἀνιδιοτελεῖς, οἱ ὁποῖοι σπεύδουν σέ βοήθειά μας σέ κάθε κίνδυνο, ὁρατό ἤ ἀόρατο, σέ κάθε πρόβλημά μας. Εἶναι οἱ ἅγιοι Ἄγγελοι. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἐμεῖς ἐπιζητοῦμε τήν ἀνθρώπινη παρουσία πού εἶναι ὁρατή, διότι ἀναγνωρίζουμε καί παραδεχόμαστε ὅ,τι ἀντιλαμβάνονται οἱ αἰσθήσεις μας. Ὅμως ἡ παρουσία τῶν Ἀγγέλων στήν ζωή μας δέν εἶναι αἰσθητή. Ἔτσι, ἐνῶ στήν παιδική μας ἡλικία πιστεύουμε στήν ὕπαρξί τους καί στήν συμπαράστασί τους, μεγαλώνοντας ἐμπιστευόμαστε στόν ἑαυτό μας καί ἀποδίδουμε σέ συμπτώσεις τήν ὑπέρβασι κάποιου κινδύνου κ.λπ. Γι’ αὐτό, μέ τόν καιρό οἱ οὐράνιοι φίλοι μας περιπίπτουν στήν λήθη καί συχνά ἀμφισβητεῖται ἡ ὕπαρξίς τους. Καί ὅμως, ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μᾶς ἐβεβαίωσε γιά τήν παρουσία τους, ὅταν «ἔστησε παιδίον» μεταξύ τῶν μαθητῶν καί τούς ἐπέστησε τήν προσοχή στό νά μή καταφρονοῦν «ἑνός τῶν μικρῶν τούτων· λέγω γάρ ὑμῖν ὅτι οἱ ἄγγελοι αὐτῶν ἐν οὐρανοῖς διά παντός βλέπουσι τό πρόσωπον τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς» (Ματθ. ικ΄ 10). Καί ἑρμηνεύει ὁ Θεοφύλακτος Βουλγαρίας, ὅπως βεβαιώνουν καί ἄλλοι Πατέρες, πώς ἐκεῖνοι «ὅπου φαίνονται παρά μικροί… Ἀγγέλους ἔχουν φύλακας ὅπου δέν τούς ἀφήνουν νά βλαφθοῦν ἀπό τούς δαίμονας· διότι κάθε ἕνας ἀπό τούς πιστούς, μάλιστα δέ καί πάντες ἄνθρωποι, Ἀγγέλους ἔχομεν· οἱ δέ Ἄγγελοι ἐκείνων ὅπου εἶναι μικροί καί ταπεινοί διά τόν Χριστόν, τοσοῦτον εἶναι φιλιωμένοι μέ τόν Θεόν, ὅπου διά παντός βλέπουν τό πρόσωπον αὐτοῦ» (εἰς τό Ματθ. τόμος Α΄, σελ. 134). Ἄλλωστε, ὁλόκληρη ἡ Ἁγία Γραφή διασώζει πολλές ἀγγελικές φανερώσεις καί ἐπεμβάσεις στήν ζωή τῶν πιστῶν καί τῆς Ἐκκλησίας. Ἀλλά καί αὐτές τίς ἱερές διηγήσεις δέν τίς προσέχουμε, ἴσως διότι ἀπέχουν χρονικά ἀπό τήν ἐποχή μας. Γι’ αὐτό κέντρισε τήν προσοχή μας μιά σύγχρονη, σχετική μέ τό θέμα μας μαρτυρία, καταγεγραμμένη στό Διαδίκτυο, μέ τόν τίτλο «Πάντα κάποιος σέ συνοδεύει!!». Περίπτωσι πού θά μποροῦσε νά λογισθῆ ὡς σύγχρονο θαῦμα, πού ἀποδεικνύει τήν παρουσία καί τήν προστασία τῶν οὐρανίων φίλων μας.
«Ἕνα κορίτσι, ἡ Ντάνη, ἐπέστρεφε στό σπίτι της ἀπό ἐπίσκεψι σέ φίλη της. Εἶχε νυχτώσει, μά δέν φοβόταν, μιά καί τό σπίτι της δέν ἦταν μακρυά. Προχωρώντας, ἀντιλήφθηκε ἕναν ἄνδρα νά στέκεται στό τέρμα τῆς διαδρομῆς, λές καί τήν περίμενε. Ἡ Ντάνη ἀνησύχησε καί ἄρχισε νά προσεύχεται, ζητώντας προστασία ἀπό τόν Θεό. Ἔνοιωσε ἀμέσως μιά σιγουριά, σάν κάποιος νά περπατοῦσε φιλικά δίπλα της. Ὅταν ἔφθασε στό τέλος τοῦ δρόμου, πέρασε ἀκριβῶς δίπλα ἀπό τόν ὕποπτο ἄνδρα καί ἔφθασε ἀσφαλής στό σπίτι της. Τήν ἑπομένη ἡμέρα διάβασε στήν ἐφημερίδα ὅτι «ἕνα νεαρό κορίτσι ἔπεσε θῦμα βιασμοῦ, καθώς περνοῦσε ἀπό τό ἴδιο δρομάκι, μόλις 20 λεπτά τῆς ὥρας ἀργότερα ἀπ’ αὐτήν. Συγκλονισμένη ἀπό τήν τραγωδία καί τό γεγονός ὅτι μποροῦσε νά εἶναι ἡ ἴδια θῦμα τοῦ βιασμοῦ, ἄρχισε νά κλαίη, εὐχαριστώντας τόν Κύριο» γιά τήν προστασία Του. Ἐπιθυμώντας νά βοηθήση τήν ἄτυχη κοπέλλα, πῆγε στήν Ἀστυνομία, σκεπτομένη πώς θά μποροῦσε νά ἀναγνωρίση τόν βιαστή. Διηγήθηκε ἐκεῖ τήν περίπτωσί της καί ὁ ἐπικεφαλῆς τῆς ἔδειξε διάφορες φωτογραφίες ὑπόπτων, μεταξύ τῶν ὁποίων ἀνεγνώρισε χωρίς δυσκολία καί ὑπέδειξε τόν ἄνδρα πού εἶχε δῆ στό δρομάκι. Ὅταν εἰπώθηκε στόν βιαστή πῶς εἶχε ἐπισημανθῆ, «ἐκεῖνος ἔσκυψε τό κεφάλι καί παραδέχθηκε τήν ἐνοχή του. Ὁ ἀστυνομικός εὐχαρίστησε τήν Ντάνη γιά τήν γενναιότητά της καί τήν ρώτησε ἄν μποροῦσε νά κάνη κάτι γι’ αὐτήν. Αὐτή ζήτησε νά ρωτήσουν τόν ἄνδρα ἕνα πρᾶγμα: Ἦταν περίεργη κι’ ἤθελε νά μάθη, γιατί δέν εἶχε ἐπιτεθῆ στήν ἴδια; Ὅταν τόν ρώτησε ὁ ἀστυνομικός, αὐτός ἀπάντησε: Ἐπειδή δέν ἦταν μόνη, εἶχε δυό ψηλούς ἄνδρες πού περπατοῦσαν πλάϊ της». Καί ἐπιλέγει ἡ πληροφορία: Εἴτε τό πιστεύετε εἴτε ὄχι, δέν εἴμαστε μόνοι. Οἱ Ἄγγελοι μᾶς προστατεύουν κάθε στιγμή!».
Ἐπειδή ὅμως ἡ ἐγκυρότης τῶν καταγραφῶν τοῦ Διαδικτύου θά μποροῦσε νά ἀμφισβητηθῆ, θά παραθέσουμε ἕνα περιστατικό ἀπό τήν ἱεραποστολική ἐργασία τοῦ ἱεραποστόλου τῆς Ἀλάσκας, Μητροπολίτου Ἰννοκεντίου Βενιαμίνωφ (1797-1879), στό ὁμώνυμο βιβλίο (Ἀθῆναι 1976, σέ μετάφρασι Ἀργυρῶς Α. Παπαστεργίου, σ. 15-16). Τό περιστατικό ἀναφέρει ὁ ἴδιος ὁ ἱεραπόστολος, ἔγγαμος ἱερεύς τότε, μέ τό ὄνομα π. Ἰωάννης, σέ ἀναφορά πρός τόν προϊστάμενό του Ἱεράρχη, τόν Ἀρχιεπίσκοπο τοῦ Ἰρκούτσκ Μιχαήλ: «Ἀφοῦ ἔμεινα στή νῆσο Οὐναλάσκα τέσσερα χρόνια, ἄρχισα νά ἐπισκέπτωμαι τούς Ἀλεουτιανούς στή νῆσο Ἄκουν… Τήν πρώτη φορά πού τούς ἐπισκέφθηκα, καθώς πλησίαζα στό νησί, εἶδα ὅτι ὅλοι ἐστέκοντο ἐκστατικοί κατά μῆκος τῆς ἀκτῆς, σάν νά εἶχαν συγκεντρωθῆ γιά κάποια ἱεροπρεπῆ περίστασι καί ὅταν ἀποβιβάσθηκα στήν παραλία ἔτρεξαν κοντά μου καί ἔδειχναν πολύ εὐχαριστημένοι πού μέ ἔβλεπαν». Ὅταν ζήτησε ἐξηγήσεις γι’ αὐτό, ἐκεῖνοι ἀπάντησαν πώς αὐτό συνέβαινε, ἐπειδή γνώριζαν τόν ἐρχομό του. Τοῦ ἐξήγησαν πώς τούς εἶχε μιλήσει ἕνας συμπατριώτης τους, ὁ Σμιρενίκωφ, καί ὁ π. Ἰωάννης ζήτησε νά τόν δῆ. Ἐκεῖνος παρουσιάσθηκε μόνος του μπροστά του. «Γνωρίζω, εἶπε, ὅτι ὁ π. Ἰωάννης μέ ζητεῖ καί ἦλθα νά τόν δῶ». Ἀπό τήν συζήτησι ἀποκαλύφθηκε ὅτι ὁ Ἀλεουτιανός αὐτός, ἄν καί ἀγράμματος, γνώριζε προσευχές καί τό εὐαγγέλιο καί ὅτι δυό φίλοι του τοῦ εἶχαν μιλήσει γιά τήν ἄφιξι τοῦ ἱεραποστόλου. Κι’ ὅταν ὁ π. Ἰωάννης ζήτησε σχετικές πληροφορίες, «ὁ γέρος εἶπε: Λευκοί ἄνθρωποι. Μένουν στά βουνά, ὄχι μακρυά ἀπό δῶ καί μέ ἐπισκέπτονται κάθε μέρα». «Ἡ περιγραφή ὅμως τοῦ ἑνός ἀπό αὐτούς, ἦταν ἐντελῶς ἴδια μέ τήν συνήθη ἀπεικόνισι τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ: ἐνδεδυμένος μέ λευκά ἐνδύματα καί περιβεβλημένος μέ λευκή ἐσάρπα στόν ὦμο». Ὁ Σμιρενίκωφ συνέχισε λέγοντας ὅτι οἱ δύο φίλοι του ἐμφανίσθηκαν σ’ αὐτόν λίγο μετά τό βάπτισμά του. Ὁ π. Ἰωάννης ρώτησε, ποῦ μποροῦσε νά τούς συναντήση καί ὁ γερο-Ἀλεουτιανός ὑποσχέθηκε νά τούς ρωτήση. Λίγες μέρες ἀργότερα ἀπήντησε ὅτι, ἄν καί εἶχαν συγκατατεθῆ νά τόν δεχθοῦν, εἶχαν προσθέσει: «Γιατί θέλει νά μᾶς δῆ, ἀφοῦ σᾶς διδάσκει ὅ,τι ἀκριβῶς καί ’μεῖς;». Καί συνεχίζει ὁ π. Ἰωάννης: «Τότε κάτι ἀνεξήγητο συνέβη μέσα μου: Τί θά γίνη, σκέφθηκα, ἄν πραγματικά δῶ αὐτούς τούς ἀγγέλους; Καί κρίνοντας τόν ἑαυτό μου ἀνάξιο, ἀποφάσισα νά μήν πάω».
Νά, λοιπόν, πού πραγματικά ἡ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ μᾶς χάρισε ἀΰλους ἱπταμένους φίλους, πού μᾶς συντροφεύουν στίς κακοτοπιές καί σπεύδουν σέ βοήθειά μας ὅταν τούς ἐπικαλούμεθα. Γι’ αὐτό ἡ Ἐκκλησία μας θέτει στήν φιλάγια διάθεσί μας προσευχές, γιά τίς καθημερινές μας ἐπικλήσεις, ἀλλά καί γιά τά τέλη μας, ὥστε νά μή ἀντικρύση ἡ ψυχή μας «τήν ζοφεράν ὄψιν τῶν σκοτεινῶν δαιμόνων», ἀλλά νά τήν παραλάβουν οἱ ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ: «ἀλλά παραλαβέτωσαν αὐτήν ἄγγελοί σου φαιδροί καί φωτεινοί».
Ἄς θυμόμαστε, ἑπομένως, αὐτούς τούς ἀοράτους φίλους μας καί ἄς καλλιεργοῦμε στενή καί θερμή τήν σχέσι μας μαζί τους, ὥστε νά εἶναι πάντα κοντά μας «βοηθοί ἡμῖν πᾶσιν εὐμενέστατοι», αὐτοί, οἱ τόσο λησμονημένοι φίλοι μας.
Πηγή: Περιοδικό «ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ», τεῦχος 453, Νοέμβριος 2010.
_________________
Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου