ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΩΝ ΨΕΥΔΗ & ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΕΓΑ ΑΝΤΩΝΙΟ

ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΩΝ

ΨΕΥΔΗ & ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΕΙΣ

ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΕΓΑ ΑΝΤΩΝΙΟ

 

Ο ΙΔΡΥΤΗΣ ΤΗΣ ΕΑΕΠ Λ. ΦΕΓΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ Μ.ΑΝΤΩΝΙΟ 

    Μεταφέρουμε δυο απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του ιδρυτή και πνευματικού πατέρα των πεντηκοστιανών της ΕΑΕΠ αναφερόμενες στον Άγιο Αντώνιο. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του κ.Φέγγου, όποιος διαπιστώσει αμαρτία στην Εκκλησία πρέπει να παίρνει τα …βουνά και να ρίχνει μαύρη πέτρα πίσω του. Αυτό φυσικά δεν ισχύει για την σύναξη της ΕΑΕΠ όπου οι πιστοί πρέπει να παραβλέπουν τις παρατυπίες των ψευτοχαρισματικών ποιμένων τους ώστε να μην πέσουν στο αμάρτημα της κατακρίσεως και πρέπει να μην σχολιάζουν τις ψευτοπροφητείες τους, ώστε να μην «βλασφημήσουν» το πνεύμα. Αυτά που αναφέρει ο κ.Φέγγος ισχύουν για όλες τις άλλες εκκλησίες πλην της δικής του.

Το θέμα μας όμως δεν είναι οι θεολογικές αυθαιρεσίες των πεντηκοστιανών αλλά ο βιασμός της ιστορικής πραγματικότητας. Η παντελής άγνοια ή διαστρέβλωση των ιστορικών πηγών δεν συγκινεί τους «αναγεννημένους» ΕΑΕΠίτες;   Διαβάστε τους ισχυρισμούς του κ.Φέγγου, τα συμπεράσματά του αλλά και διαπιστώστε την απόλυτη έλλειψη Εκκλησιολογίας ενός ανθρώπου ιδρυτή …«εκκλησίας».

Απόσπασμα Α’ Ο Μ.Αντώνιος όπως τον λένε ο αναχωρητής, δεν πήγε στην έρημο για να ασκητέψει. Επήγε στην έρημο γιατί δεν μπορούσε να βλέπει την κατάντια της Εκκλησίας όπως είχε καταντήσει. Ήτανε στα χάλια της τελείως. Γινόντουσαν πολλά κακά μέσα, αμαρτία, συμφεροντολογία, πολυτέλεια και έφυγε ο άνθρωπος και μαζί ακολουθήσανε χιλιάδες. Και μέσα στην έρημο εκεί κήρυττε στους χιλιάδες και έκανε και ο Θεός και θαύματα. Να μην παρεξηγήσουνε λοιπόν τον Μ.Αντώνιο τον οποίον λένε: Α, ήτανε καλόγηρος! Ούτε καλόγηρος ήτανε, ήτανε αναχωρητής. Ανεχώρησε από μέσα από την Εκκλησία και αποχωρίστηκε. Όχι διότι η Εκκλησία δεν είχε θαύματα, αλλά διότι η Εκκλησία είχε αμαρτία. Αρχίσαν να πουλάνε σώματα αγίων, κάρες, να βάλουν την ειδωλολατρία, την πολυτέλεια, όλα αυτά δεν μπορούσε να τ’αντέξει ο άνθρωπος του Θεού. Απόσπασμα Β’ Πολλές φορές ακούτε για τον Άγιο Αντώνιο. Ο Άγιος Αντώνιος ο ερημίτης κλπ. Δεν ήταν ερημίτης ο άνθρωπος. Δεν πήγε στην έρημο για να αγιάσει. Επήγε στην έρημο γιατί σιχάθηκε τη θρησκεία. Την χριστιανική. Ε δεν βγαίνει τίποτα, σου λέει. Ο ένας είναι κλέφτης, ο άλλος σκοτώνει τον άλλον, ο άλλος εξοντώνει τον άλλον, βάλανε είδωλα, βάλανε το’ να… πήγε ο άνθρωπος και έφυγε να μην τους βλέπει καθόλου, τον ακολουθήσανε βέβαια χιλιάδες άνθρωποι και ο Θεός έκανε θαύματα με τον Άγιο Αντώνιο. Έκανε θαύματα εκεί που πήγε. Αλλά δεν το’ κανε επειδή ήθελε να γίνει ερημίτης και πίστευε ότι άμα πάει στην έρημο θ’αγιάσει όπως το πιστεύουνε μερικοί τώρα. Επίστευε ότι δεν θέλω να τους βλέπω. Είναι σαν η Εκκλησία της Πεντηκοστής να [ακαταλαβίστικη λέξη] το ένα, το άλλο, το άλλο,…δεν θέλει να την βλέπει, τι να την κάνει; Να λέμε ότι είμαστε πεντηκοστιανοί; Φεύγεις και παίρνεις τα μάτια σου και φεύγεις. Αλλά είχε παραγίνει το κακό τότε που ο Άγιος Αντώνιος έφυγε από την Εκκλησία και πήγε μέσα στην έρημο.

    Για να αντιληφθεί ο αναγνώστης το μέγεθος της διαστρέβλωσης παραθέτουμε αποσπάσματα από τον Βίο του Μ.Αντωνίου από τον π.Γ.Φλωρόφσκυ ο οποίος είναι βασισμένος στον αρχαίο βίο που συνέγραψε ο Άγιος Αθανάσιος, σύγχρονος αλλά και φίλος του μεγάλου Αββά της Ερήμου. Το κείμενο που υπάρχει εντός εισαγωγικών είναι ακριβής μετάφραση του κειμένου του Αγίου Αθανασίου.

   Μας λέει λοιπόν ο κ.Φέγγος ότι ο άγιος «ΔΕΝ πήγε στην έρημο να αγιάσει ΑΛΛΑ επειδή σιχάθηκε την Εκκλησία» λόγω των πολλών αμαρτιών της και δεν ήθελα να την βλέπει «Επίστευε ότι… δεν θέλω να τους βλέπω». Πουθενά στην μαρτυρία του Αγίου Αθανασίου δεν βρίσκουμε κάτι σχετικό. Αντιθέτως μαθαίνουμε ότι: «ήταν ανεκτικός στη διάθεση και ταπεινός στο πνεύμα» και ότι «τηρούσε τον κανόνα της Εκκλησίας με πολλή αυστηρότητα, και ήθελε όλοι οι κληρικοί να τιμούνται πάνω από αυτόν». 

   Και επίσης: «Γιατί δεν ντρεπόταν να σκύβει το κεφάλι του σε Επισκόπους και ιερείς, και αν ερχόταν κάποτε σ' αυτόν ένας διάκονος για βοήθεια συζητούσε μαζί του για το τι ήταν ωφέλιμο, αλλά του έδινε το προβάδισμα στην προσευχή, γιατί δεν ντρεπόταν να μαθαίνει από αυτόν».

   Σημαντικό και το γεγονός ότι την περίοδο του αγώνα της Εκκλησίας εναντίον των αιρετικών Αρειανών… όταν κλήθηκε από τους Επισκόπους και όλους τους αδελφούς, κατέβηκε από το όρος, και μπαίνοντας στην Αλεξάνδρεια, κατήγγειλε τους Αρειανούς, λέγοντας ότι η αίρεση τους ήταν η τελευταία από όλες και πρόδρομος του αντίχριστου. 

   Καταλυτική και η διαθήκη του Αγίου κατά την οποία τις μηλωτές του τις αφήνει σε δυο Επισκόπους της Εκκλησίας: …στον Αθανάσιο τον επίσκοπο δώσετε μια μηλωτή (δέρμα προβάτου) και το ιμάτιο πάνω στο οποίο κοιμάμαι, το οποίο ο ίδιος μου το έδωσε καινούριο, αλλά το οποίο πάλιωσε μαζί μου. Στον Σεραπίωνα τον Επίσκοπο δώσετε την άλλη μηλωτή, και σεις κρατείστε το τρίχινο ένδυμα.

Από τα παραπάνω γίνεται κατανοητό και στον πλέον δύσπιστο αναγνώστη πως ο Μέγας Αντώνιος όχι μόνο δεν είχε αποχωρισθεί την Εκκλησία, όχι μόνο δεν ήθελε να την βλέπει όπως ισχυρίζεται ο κ.Φέγγος αλλά ήταν σε πλήρη Κοινωνία με Αυτήν και τους Επισκόπους της.

   Γιατί έφυγε όμως ο Μ.Αντώνιος για την έρημο. Ας δούμε τα σχετικά αποσπάσματα από τη βιογραφία του:

[…] Ύστερα ήρθε ο θάνατος και των δυο γονιών. «Έμεινε μόνος με μια μικρή αδελφή: η ηλικία του ήταν περίπου δεκαοκτώ η είκοσι ετών, και έπεσε πάνω του η φροντίδα του σπιτιού και της αδελφής του. «Έξι μήνες ύστερα από το θάνατο των γονέων του ο Αντώνιος ήταν, ως συνήθως, στον οίκο του Κυρίου «συγκεντρωμένος στον εαυτό του και σκεπτόμενος».

Σκεφτόταν «πως οι Απόστολοι άφησαν τα πάντα και ακολούθησαν το Σωτήρα (Ματθαίος 4:20), και πως οι πρώτοι Χριστιανοί πούλησαν τα υπάρχοντα τους και τα έφεραν και τα έθεσαν στα πόδια των Αποστόλων για να διανεμηθούν στους φτωχούς (Πράξεις 4:35)». 

«Αναλογιζόμενος αυτά τα πράγματα μπήκε στην Εκκλησία και συνέβη να διαβάζεται το ευαγγέλιο και άκουσε τον Κύριο να λέγει στον πλούσιο, αν θέλεις να γίνεις τέλειος, πήγαινε και πούλησε τα υπάρχοντα σου και μοίρασε τα στους φτωχούς, και ακολούθησε με, και θα έχεις θησαυρό στον ουρανό' (Ματθαίος 19:21). 

Ο Αντώνιος, σαν να τον είχε βάλει ο Θεός να θυμηθεί τους αγίους, και σαν να είχε διαβαστεί η περικοπή γι’ αυτόν, βγήκε αμέσως από την Εκκλησία και έδωσε όλα τα κτήματα των προγόνων του στους χωρικούς -αυτά ήταν τριακόσια στρέμματα («άρουραι») «παραγωγικής και πολύ καλής γης». 

Ο Αντώνιος ύστερα μάζεψε τα υπόλοιπα «κινητά υπάρχοντα», τα πούλησε, και τα έδωσε στους φτωχούς, «κρατώντας λίγα για την αδελφή του».

Και πάλι στην Εκκλησία, ο Αντώνιος ακούει την ευαγγελική προτροπή «Μη μεριμνάτε λοιπόν για την αυριανή ημέρα» (Ματθαίος 6:34). «Φαίνεται ότι αυτό ήταν εκείνο που τον παρακίνησε να δώσει, ό,τι είχε απομείνει στους φτωχούς και να ξεκινήσει για τη «δοκιμασία» του. Από το κείμενο γίνεται φανερό ότι υπήρχε ήδη ένας καθιερωμένος θεσμός για την άσκηση, ιδιαίτερα για τις παρθένες. 

«Αφού ανέθεσε την αδελφή του σε γνωστές και πιστές παρθένες, και βάζοντάς την σ' ένα σπίτι για παρθένες «εις παρθενώνα» για να την μεγαλώσουν, ο ίδιος αφιερώθηκε εκείνο τον καιρό σε άσκηση έξω από το σπίτι του, αδιαφορώντας για τον εαυτό του και ασκώντας τον με υπομονή». Ο συγγραφέας ύστερα προσθέτει τη σημαντική δήλωση «επειδή δεν υπήρχαν τότε ακόμα τόσο πολλά μοναστήρια στην Αίγυπτο, και κανένας απολύτως μοναχός δεν ήταν γνωστός στην μακρινή έρημο». 

Το κείμενο καθιστά σαφές ότι υπήρχε ήδη μια ασκητική παράδοση για παρθένες και μια μη συστηματικά οργανωμένη μοναστική ζωή. «Όλοι όσοι ήθελαν να προσέξουν τον εαυτό τους ησκούντο μόνοι τους κοντά στο χωριό τους».

[…] Μια τέτοια απόφαση ή ένας τέτοιος «όρκος» είναι ότι «επιβεβαίωσε την απόφασή του να μην γυρίσει στο πατρικό του σπίτι ούτε να θυμάται τους συγγενείς του, αλλά να διαθέσει όλη την επιθυμία και την ενέργεια του στην τελειοποίηση της ασκήσεώς του».

[…] Και ενώ τους παρότρυνε και τους συμβούλευε να θυμούνται τα μέλλοντα αγαθά, και την αγάπη και φιλανθρωπία του Θεού προς εμάς, «ο οποίος δεν λυπήθηκε τον δικό του Υιό, αλλά τον παρέδωσε σε θάνατο για χάρη όλων μας» (Ρωμαίους 8:32), έπειθε πολλούς να ακολουθήσουν την ερημική ζωή. Και έτσι συνέβη στο τέλος να εμφανιστούν κελιά ακόμα και στα βουνά, και η έρημος αποικίστηκε από μοναχούς, οι οποίοι απομακρύνθηκαν από τους συγγενείς τους, και κατέγραψαν τους εαυτούς τους στη βασιλεία των ουρανών».

[…] Και όλοι επείθονταν να καταφρονούν τις επιθέσεις του Πονηρού, και θαύμαζαν για τη χάρη που δινόταν στον Αντώνιο από τον Κύριο για τη διάκριση των πνευμάτων. Έτσι τα κελιά τους ήταν στα βουνά, σαν ιερά σκηνώματα, γεμάτα από ιερούς ομίλους ανδρών οι οποίοι έψαλλαν Ψαλμούς, αγαπούσαν τη μελέτη, νήστευαν, προσεύχονταν, χαίρονταν με την ελπίδα των μελλόντων, ασκούνταν στην ελεημοσύνη, και είχαν αγάπη και αρμονία μεταξύ τους. 

   Ο Βίος του Μ.Αντωνίου διαψεύδει τον πεντηκοστιανό ιδρυτή της ΕΑΕΠ. Ο Μ.Αντώνιος ακολούθησε την εντολή του Θεού ώστε με σκληρή Άσκηση – Προσευχή και Νηστεία να αξιωθεί της θέας του Παραδείσου και των Χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος. Διότι τα Χαρίσματα έρχονται με Άσκηση και όχι με μαγικές επικλήσεις στα πνεύματα που λατρεύει ο κ.Φέγγος και οι οπαδοί του. Τα αυθαίρετα συμπεράσματα του κ.Φέγγου είναι καρπός της δαιμονικής αυτής έπαρσης που χαρακτηρίζει την σύναξή του η οποία ήρθε εκ Δυσμών να «ευαγγελίσει» την Ελλάδα. Με τέτοιου είδους μεθοδεύσεις κατόρθωναν να προσηλυτίζουν οπαδούς για πολλά χρόνια. Προσευχόμαστε ο Κύριος να ανοίξει τα μάτια των θυμάτων του ώστε να επιστρέψουν στην Εκκλησία Του η οποία είναι «Στύλος και εδραίωμα της Αληθείας»  (Α' Τιμ. γ' 15) και παραμένει εις τους αιώνες  «…και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ. ιστ΄ 18)

 

Κ. Χ. Ν

 

Τα αποσπάσματα του βίου του Μ.Αντωνίου είναι από το βιβλίο: "Οι Βυζαντινοί Ασκητικοί και Πνευματικοί Πατέρες". (Μετάφραση Παναγιώτη Κ. Πάλλη. Εκδόσεις Πουρναρά. Θεσσαλονίκη 1992, σελ. 166-189) και υπάρχει ολόκληρο εδώ.

 

Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον    www.egolpion.com

8  ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ  2011 

Read more: http://www.egolpion.com/fegos_avas_antonios.el.aspx#ixzz2lj7V29Rb