Δυο απορίες μπροστά στο μνήμα του Λαζάρου…

Ο Κύριος είπε στους παριστάμενους όταν επρόκειτο να αναστήσει τον Λάζαρο: «ἄρατε τόν λίθον», σηκώστε δηλαδή την πέτρα του τάφου. Και αυτοί «ἦραν τόν λίθον οὗ ἦν ὁ τεθνηκώς κείμενος». Αφού με ένα λόγο θα πετούσε στην άκρη τον θάνατο και θα επανέφερε τον νεκρό στη ζωή, ήταν δύσκολο με αυτό τον λόγο να πετάξει και την πέτρα, την πλάκα του τάφου; Ένα ερώτημα αυτό.

Δεύτερο: αφού τον ανέστησε τον Λάζαρο, «ἐξῆλθεν (από τον τάφο) ὁ τεθνηκώς δεδεμένος τούς πόδας και τάς χεῖρας κειρίαις», δεμένος με επιδέσμους, όπως τον είχαν φασκιώσει πριν τον ενταφιάσουν. Τον ανέστησε, και πόσο δύσκολο ήταν να τον παρουσιάσει ελεύθερο από τα σάβανά του; Τον έλυσε από τα δεσμά του θανάτου. Δεν μπορούσε να τον λύσει από τα δεσμά των ανθρώπων, αλλά είπε στους ανθρώπους «λύσατε αὐτόν καί ἄφετε ὑπάγειν»; Δύσκολο; Όχι. Αδύνατο; Όχι.

Τι δύσκολο, τι αδύνατο υπάρχει στον Θεό; Τίποτε, απολύτως τίποτε. Αλλά ο Θεός κάνει ο ίδιος το αδύνατο στους ανθρώπους και αφήνει το δυνατό να το κάνουν μόνοι τους. Αδύνατο εδώ ήταν το θαύμα, η νεκρανάσταση. Αυτό το κάνει ο Χριστός. Δυνατό ήταν να σηκώσουν οι άνθρωποι την πλάκα του τάφου, να λύσουν τον Λάζαρο από τα σάβανά του. Αυτά να τα κάνουν οι άνθρωποι. Να συμβάλουν κι αυτοί στο μεγάλο καλό, να συνεισφέρουν ότι μπορούν στη μεγάλη χαρά.

Και αυτό πρέπει να γίνεται σε όλα. Ο Θεός για τη σωτηρία μας κάνει τα αδύνατα σε μας τους ανθρώπους. Αδύνατο σε μας ήταν να βρούμε τη σωτηρία. Ήλθε εκείνος και μας την έφερε. Είναι αδύνατο εμείς να τον κατεβάσουμε από τον ουρανό στη γη. Ήλθε μόνος του, απρόσκλητος, αυτεξούσιος και αυτεπάγγελτος. Ήταν αδύνατο εμείς ακόμα και να φανταστούμε το μέσο και τον τρόπο της σωτηρίας μας. Τα βρήκε η θεία σοφία και αγάπη και ευσπλαχνία Εκείνου. Αδύνατο σε μας το θαύμα, αδύνατη η Χάρη, αδύνατη και η απλή προσπάθεια για τη σωτηρία μας…

Όλα αυτά τα αδύνατα, όλα αυτά και άλλα τόσα, άλλα πολλά και αναρίθμητα αδύνατα τα έκανε ο Θεός. Αλλά άφησε και αφήνει σε μας τα δυνατά, την πίστη, τη μετάνοια, την ομολογία, την κατάνυξη, τον αγώνα, την προσπάθεια, την παράδοσή μας σ’ Αυτόν, την αφοσίωση στο άγιο θέλημά Του, την αγάπη μας σ’ Αυτόν, την πλήρη και τέλεια υπακοή μας.

Ο Θεός ανέλαβε τα αδύνατα. Σε μας άφησε τα δυνατά για τη σωτηρία μας. Τα έχουμε όμως αναλάβει; Έχουμε αναλάβει με πίστη και ζήλο και ενθουσιασμό και αγώνα ιερό της ψυχικής, της αιώνιας σωτηρίας μας το έργο;

Ας το αναλάβουμε. Η Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή βοηθά τα μέγιστα σε αυτό το μεγάλο έργο μας. Να, μας κατευθύνει προς την Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα, μας παρουσιάζει τον Σωτήρα και Λυτρωτή μας που σταυρώθηκε για να εξασφαλίσουμε την αιώνια σωτηρία μας. Ας του προσφέρουμε, λοιπόν, τη σταθερή μας πίστη, την ολόθερμη αγάπη μας, την αγνή ζωή και λατρεία μας και ο Κύριος κάνοντας Εκείνος τα αδύνατα θα μας προσφέρει την αιώνια σωτηρία μας, την αιώνια δόξα και μακαριότητα και τιμή στην ουράνια Βασιλεία Του.

Αθανασίου Σ. Φραγκοπούλου
μεταγλωττισμένο απόσπασμα
από το βιβλίο το Στάδιον των Αρετών
εκδ. Ο Σωτήρ